ergenlik dönemimi geçirdim gözlerimin önünden. Sevdiğim çocuk basketbol oynarken topu kafama geçirmişti de ben gene şebelek şübelek gülüyordum amma Christina Aguilera "Dirrty" dinleyip anama babama "cıkıınn yuaa odamdan" diye çemkiriyordum. Babam da her odama gidişimde "insansızlıktan pisikopat olcak bu kız" diye anneme söylenip durur, annem de "bıktım yeterrr" diyerek kapı arkasından bana bağırırdı. Napiyim en sevdiğim şey odama çekilip müzik dinlemek ve hayallerimdeki sevgilimle sokaklarda fink atmaktı. Sonra o sevgili beni hiç bırakmazdı ve biz evlenirdik falan. Yeni bir akıma dahil olmayı hiç geçirmedim içimden desem yalan olur mu olmaz mı onu hatırlamıyorum bak. Hayal sevgili ne zaman üzülsem beni bulur, yardım ederdi hep. Aynı hayal sevgili geliştirdiğim farklı hayallere göre değişip dururdu. Ve söylediği sadece bir cümle "Seni seviyorum"...
Şimdiki ergen kızlarımızın üstüne başına bakıyorum valla koskocaman avrat gibiler, bebeleri ve pusetleri eksik o derece çıkıyorlar sokağa, yada umursamadan yine annelerimizin bi sözü olan "zibidi" gibi.
Yıllar geçti, eski ergenlikler ve yeni ergenlikler değişti ama insanımızın gençlere bakış açısı değişmedi. Hepsini küçük birer Melissa P. (hoş, o da kitabını yazdığında küçüktü) gibi görüyorlar. Hala "okumaz bu cıkcıkcık" gözüyle bakıyorlar. Sakince oturup düşünmek lazım bu gençler nereye gidiyor böyle diye. Ama önce içindekini susturmalı insan, dışarıyı anlamak için değil mi ama?
